To co mam 7. Zostawcie Titanica 8. Ratuj tylko mnie 9. Martwy postój. CD 12: O dwóch takich, co ukradli księżyc (reedycja 2018) 1. Dwuosobowa banda 2. Siedmioramienna tęcza 3. Matka 4. Marchewkowe pole 5. Hrabia 6. Wędrówka 7. Awantura 8. Czarownik 9. Chmurka 10. Latający kot 11. Oaza 12. Lew 13. Galop strażników 14. Dwie głowy, dwie ROZDZIAŁ SIÓDMY w którym ludzie i zwierzęta starają się nadaremnie puste głowy Jacka i Placka napełnić olejem mądrości Gdybym kiedykolwiek dopadł Patałłacha - mówił Jacek wędrując z Plackiem piąty dzień przez bezdroża - marny byłby jego los. - Wyrwę mu ogon - groził Placek - aby go mógli wreszcie zobaczyć. Tak narzekając na nieuczynność zwierzaka, co nie chciał dla nich pracować, wielkie w nich tym nierozumnym postępkiem wywołując zdumienie, wędrowali wciąż na zachód; żywili się mizernie, czym się zdarzyło, w każdym razie nie lepiej od swojego wroga Patałłacha. Zbliżali się coraz bardziej do okolic zaludnionych, widzieli bowiem czasem z oddali ludzkie siedziby albo sine dymy z kominów. Bali się jednakże zbliżyć; do ludzkich osiedli, zewsząd bowiem dobiegały ich naszczekiwania psów, które ich lękiem przeraźliwym przejmowały od czasu, kiedy na bagnach ujrzeli widmo straszliwego psa. Zapomnieli zupełnie o rodzinnym miasteczku, zapomnieli o matce. Człowiek, który wychodzi z domu na obczyznę, ciągnie za sobą przez świat cały cieniutką, niewidzialną niteczkę. Jej początek przywiązany jest do drzwi rodzinnego domu, a nić odwija się z serca jak z czerwonego kłębka. Czasem tylko śmierć, bardzo smutna, przecina nożycami tę niteczkę purpurową. Ci chłopcy jednakże zerwali ją tuż za progiem swojego domu. Wlokła się za nimi czas niejaki, jak niteczka krwi, lecz już jej nie widać. Już by nie znaleźli powrotnej drogi idąc jej śladem. Zdawało im się, po kilku zaledwie dniach, że lata całe minęły od chwili, kiedy uciekli z domu. Za nimi na przebytej drodze legła mgła zapomnienia, a w ziemi głęboka rozwarła się przepaść. Nie wiedzieli, jak bardzo nieszczęśliwy jest człowiek, który cisnął w odmęt, niepamięci wszystkie wspomnienia. Nie wiedzieli tego nieszczęśni chłopcy, że czasem dusza człowieka musi się napić ze świętego źródła wspomnień, aby się orzeźwić, kiedy jest zmęczona, aby ozdrowieć, jeśli jest chora. Nie wiedzieli o tym, że nawet kiedy trud życia okryje się siwizną, wtedy wśród samotnej nocy można znaleźć światełko w ciemności, wspomniawszy owe bezgrzeszne lata chłopięce, najcudowniejsze i najsłodsze. Ten, co wydarł sobie z pamięci wszystkie święte wspomnienia, myśli, że jest wolny i że mu jest lekko na duszy, bo zbył ciężaru. O, nieszczęśliwy! Kiedyś poczuje, że jest sam, i poczuje, jak mu serce ziębnie, jakby na lodowej znalazł się pustyni. Wtedy w wielkim smutku woła swojej matki, ale głos wyschłego serca niedaleko doleci. Nie myśleli o tym wszystkim ci dwaj włóczędzy. Na razie było im dobrze, choć głodno, ale słońce świeciło bujnie, ziemia kwitła, szumiały wody. Nikt ich nie zmuszał do pracy, nikt od nich niczego nie żądał. Szli przez kraj piękny i bogaty. Pomyśleli, że tu się chyba zaczyna ta ziemia obiecana, w której nie potrzeba pracować. Z wielkim tedy zdumieniem przystanęli jednego razu u boku lasu, ujrzawszy maleńką mrówkę, co z ogromnym trudem wlokła krętymi ścieżynkami wśród traw gałązeczkę dziesięć razy większą od niej. Ciężka to musiała być praca, ponad siły tego owada, mrówka bowiem często przystawała w drodze albo wywracała się pod brzemieniem, na chwilę jednak nie przerywała swojego trudu, śpiesząc się bardzo i gramoląc się pod ciężarem, jeśli ją przygniótł. Jacek rzekł: - Widziałem obłąkanego barana, który oszalał ze strachu przed nami, widzieliśmy osła, który głupio oszalał od nadmiaru mądrości, ale nie widziałem jeszcze obłąkanej mrówki. Patrz, Placek, przecie ona dźwiga całe drzewo. - Nierozumna istota! - zawołał Placek z pogardą. - Ma na własność ogromny las, a dźwiga w upale gałązkę. Widać, że w tych okolicach panuje jeszcze szaleństwo pracy. Ach, cóż to za przebrzydły owad! - krzyknął Jacek. Mówiąc to nadeptał nogą biedne stworzenie. - Teraz sobie odpoczniesz - zawołał śmiejąc się. Jeszcze nie skończył mówić, a już inna mrówka zjawiła się nie wiadomo skąd na drożynce i poczęła wlec gałązkę z taką zapamiętałością, jakby zależało od tego jej życie, czy ją dowlecze tam, gdzie powinna. Chłopcy przypatrywali się ze wzgardą temu straszliwemu trudowi, po czym przydeptał ją Placek. Zabili tak trzecią, czwartą i dziesiątą. Mrówki, nie zważając na rzeź, przerażone, lecz bardziej pracowite, wyległy całym tłumem. Bose nogi Jacka i Placka wgniatały je w ziemię, chłopcy bowiem uczynili sobie straszliwą zabawę z mordowania niewinnych stworzeń. Śmiejąc się głośno skakali jak opętani, szerząc zniszczenie. W jednej chwili jednakże ogarnął ich niepokój i poczuli, że coś po nich łazi, po plecach, po nogach i po rękach. Krzyknął wreszcie przeraźliwie Jacek, krzyknął jeszcze przeraźliwiej Placek. Sto mrówek usiłowało wydrzeć sobie tragiczną gałązkę, a tysiące tymczasem uczyniły wyprawę na Jacka i Placka. Dotąd skakali wesoło, teraz jednak zaczęli skakać jeszcze wyżej, ale nieco smutniej. Zaczęli biegać wyjąc jak opętańcy: kiedy Jacek drapał się po brzuchu, Placek tarzać się począł po ziemi ległszy na plecach. Nic to jednak nie pomogło. Pracowite zwierzątka teraz dopiero, pokazały swą sumienną pilność, jak gdyby postanowiły nie pominąć najmniejszej cząsteczki na ich skórach. Gdyby w tej chwili odbywały się zawody sportowe, Jacek otrzymałby pierwszą nagrodę za skok wzwyż, a Placek za skok w dal. Jeleń takich nie czyni susów, jakie czynili oni; najdzikszy Indianin tańcząc taniec wojenny nie wydaje tak straszliwych okrzyków, jakie oni wydawali. Poczęli płakać, skomleć i wyć. Wreszcie Jacek wydobył z siebie jaki taki ludzki głos: - Skaczmy w wodę! - krzyknął. - Gdzie jest woda? - zawył Placek. - Nie wiem... - płakał Jacek - nie widzę... - Uciekajmy! - darł się Placek. Zaczęli biec na złamanie karku, a mrówki jechały na nich, zupełnie nie przerywając swojej wesołej pracy i ciesząc się zapewne, że bez wielkiego trudu zwiedzą dalekie okolice. Wreszcie ukazała się rzeczułka, w którą Jacek i Placek skoczyli jak dwa szczupaki. Zanurzyli się kilka razy z głową i tkwili w wodzie, 'nie śmiejąc z niej wyjść. Nagle zadrżeli, bo coś obok nich strzeliło jakby z pistoletu. Rozległ się mocny głos podobny do klaśnięcia. Obejrzeli się ze strachem i ujrzeli dziwne stworzenie, które z wielkim gniewem tłukło płaskim ogonem o wodę, jak czasem bielące płótno kobiety biją w nią kijanką. Wiele innych stworzeń siedziało na grobli, która przecinała rzeczułkę tworząc sztuczną zatokę, i mądrymi oczyma przypatrywało im się z niesmakiem. Ten zaś zwierz, który zrobił sobie strzelbę z ogona, klasnął jeszcze kilka razy, wreszcie wrzasnął: - Precz z wody, kocmołuchy! - Zaraz wyjdziemy - rzekł Jacek, szczękając zębami - ale pokąsały nas mrówki i musimy uśmierzyć ból. - Mało mnie to obchodzi! Wyłaźcie z wody natychmiast! - Ale czemu tak zaraz? - Bo potrujecie ryby, brudasy! - A czy to wasze ryby? - Nasze czy nie nasze, wam nic do tego! Zmyjcie z siebie brud i precz z wody! Chłopcy zanurzyli się kilkakroć w wodzie i wyleźli na brzeg, aby się osuszyć. - Hej, wy tam! - krzyknął zwierzak. - Czemuście się nie obmyli! - Owszem! - zawołał Jacek. - Jesteśmy już czyści. Zwierzak pacnął gniewnie ogonem o wodę. - Wcale nie jesteście czyści, na gębach macie jeszcze ślady błota. - To nie jest błoto, to się nie da zmyć! - A cóż to takiego? - Piegi! - Co to znaczy "piegi"? - To taka nasza uroda... Ale jakim prawem tak nas wypytujesz? Coś ty za jeden? - Ja jestem król bobrów!- odkrzyknął z dumą zwierzak. - A to są moi bracia, bobry. Niecierpliwią się, bo przeszkodziliście im w pracy... - W czym? - zapytali chłopcy ze zdumieniem. - W pracy. Czy się wam woda wlała do uszu, że nie słyszycie? Pracujemy ciężko i nie mamy czasu na niemądre gadania. - A nad czym wy pracujecie? - Budujemy tamę i domy. Tniemy drzewo i spławiamy je umiejętnie, bo chcemy umocować groblę, woda bowiem w tym miejscu była zbyt bystra, a my lubimy wody spokojne i głębokie, aby nikt nie ujrzał drzwi wiodących do naszych domów. - Ależ to straszliwa praca - zawołał Jacek. - Po co to robicie? Stary bóbr spojrzał na niego z podziwem. - Jak to: po co? Widzę, że woda nalała ci się nie tylko do uszów, ale do głowy, bo bredzisz. Pracujemy, bo musimy. - A któż wam każe? - Nikt nam nic nie ma do rozkazywania. Ojcowie nasi pracowali, pracujemy my i pracować będą nasze dzieci. Kochamy naszą pracę, gdyż chociaż jest ciężka, mądra jest i pożyteczna. Czy wy nie pracujecie? - Gardzimy pracą! - Uff! uff! - stęknął bóbr w niewypowiedzianym zdumieniu. - Właśnie wędrujemy do kraju, w którym nikt nie pracuje. Chodźcie z nami, bobry! Będzie wam rozkosznie i wesoło... Będziemy jeść i pić... - A kto będzie dla nas budował domy? - zapytał Bóbr. - Dom jest to głupi wynalazek. Tam, dokąd idziemy, stoją same pałace, których nikt nie budował. Chodźcie z nami! Stary bóbr spojrzał na nich z gniewem i ze smutkiem równocześnie. - Z wami? - rzekł sapiąc. - Z wami? W najbliższym mieście zdarlibyście z nas skóry i sprzedali na futra. Hej, wy oberwańcy, zdechłe żaby, nakrapiane jaszczurki, glisty ziemne, czerwonoportkie basałyki! Byłbym wam przebaczył, żeście nam zmącili wodę, choć widzę, że już kilka ryb, oczadziałych z powodu waszego zapachu, pływa po niej brzuchami do góry. Tego wam jednak nie przebaczę, że gadacie obmierzłe głupstwa nam, zwierzętom mądrym i pracowitym. Jak śmiecie obrażać bobry? Dość tego! Bóbr umie przegryźć gruby konar drzewa, a wy się zaraz o tym przekonacie. Złapiemy was i obetniemy wam zębami chude patyki waszych nóg. Hej, bracia bobry! Złapać mi tych drapichrustów! Jeszcze nie skończył swojej głośnej przemowy, a Jacek i Placek już byli daleko: gnali tak, jakby im kto pięty przypiekał żelazem. Słyszeli poza sobą od strony wody wesoły śmiech i ucieszne klaskanie wody bitej ogonami. - Straszne to są jakieś figury - mówił odpoczywając zadyszany Jacek. - Budują domy - rzekł Placek z mimowolnym podziwem. - I ciężko pracują - dodał Jacek. - Pomyśl, jak straszliwie zepsuty jest cały świat; czy wszystek świat pracuje? I jeszcze się taki zwierzak obraża, kiedy mu zaproponowałem życie bez pracy! - Z tego widać, że musimy być bardzo jeszcze daleko od błogosławionego kraju. - A Patałłach może już tam dobiegł? - Nie wspominaj mi tego bydlaka. Gdyby tam był, już byśmy o tym wiedzieli, bo ryczałby z nadmiernej uciechy na sto mil. - Osły mają zwykle szczęście! - Patałłach istotnie ma szczęście, bo mu nie oberwałem na pożegnanie ucha. Oj, jak mnie swędzi skóra! - Przeklęte mrówki! - Nie mów o nich, bo mi się znowu zaczyna zdawać, że łażą po mnie. Ale słuchaj no, Jacku, może by tak kogo zapytać o drogę? Nie może być, aby nikt nie słyszał o takim kraju, w którym nikt nie pracuje. - Kogo zapytać? Każdy jest dla nas tak nieuprzejmy albo zajęty pracą. - Spójrz, coś leci!... o, siada na kwiatach!... Co to takiego? - Nie wiem, jakieś małe stworzenie i widać łagodne, bo lubi kwiaty. - Czy ten, co lubi kwiaty, jest łagodny? - Tego nie wiem, ale myślę, że tak jest, bo nasz nauczyciel lubił kwiaty. I nasza matka, pamiętasz... - Daj mi pokój, niczego nie pamiętam... Po co przypominasz matkę? - Tak mi jakoś się przypomniało... Już tego nie uczynię... Ale zagadaj no do tego stworzenia! Jacek nachylił się nad kwiatem, na którym usiadło złote stworzonko. - Kto ty jesteś? - zapytał. - Pszczoła - ozwał się brzękliwy głosik. - Cieszymy się, że cię spotykamy - rzekł Jacek przymilnie. - Czy nie możesz nam powiedzieć, jak daleko jest do takiego kraju, w którym nie pracują? Pszczoła zerwała się z kwiatka i przeleciała na drugi. - Czy nie słyszałaś, pszczoło, że cię grzecznie pytam? - Słyszałam! - Więc czemu nie odpowiadasz? - Daj mi pokój, nie mam czasu! - Musisz nam odpowiedzieć - krzyknął Placek - bo jeśli nie odpowiesz, to cię zabiję! Pszczoła, nie zwróciwszy nawet uwagi na jego słowa, przeleciała na inny kwiat. - To jakieś głupie stworzenie - szepnął Jacek - wciąż tylko wącha kwiaty. Należy z nim rozmawiać spokojnie. Hej, pszczoło - krzyknął - dlaczego nam nie odpowiadasz?! - Bo po co mam odpowiadać na niemądre pytania? - zabrzęczała pszczoła. - Więc nigdy nie słyszałaś o takim kraju? - Owszem, słyszałam. Niedawno przebiegał tędy straszliwy zwierz kłapouch i ryczał o tym na cały świat. Podobno był to osioł. Taki kraj nie istnieje... - Ej! - rzekł Jacek - a ja myślę, że ten kraj już chyba niedaleko. Przecie ty latasz sobie, wesoło brzęcząc, i nic innego nie robisz, tylko wąchasz kwiaty. Pszczoła musiała się bardzo zdumieć, tak że aż zachwiał się ten kwiat, na którym siedziała. - Ja wącham kwiaty? Czy jesteście obrani z rozumu? Przecież ja jestem pszczoła! - Cóż więc z tego, że ty jesteś pszczoła? - To znaczy, że nie znam chwili wytchnienia i pracuję, pracuję bez końca. Odbywam dalekie podróże, aby znaleźć pracę. Przestaję pracować wtedy dopiero, kiedy umieram. - A cóż ty takiego robisz? - Robię wosk, z którego buduję spichrze, a w nich przechowuję miód, aby miało się czym żywić nowe pokolenie. - Miód?! - szepnął Jacek. - Placku, słyszysz? Placek nie mógł odpowiedzieć, bo na sarn dźwięk tego słodkiego słowa wywalił język, jakby czekał, że mu nań spadnie kropla miodu. Wtedy Jacek rzekł chytrze: - Wiemy o tym wszystkim, pracowita pszczoło, i bardzo jesteśmy uradowani, że cię widzimy przy twojej ciężkiej pracy. Czy teraz masz w swoim domu miód? - Mam, cudowny, świeży i pachnący. - A gdzie jest twój dom? - Tam, gdzie stoją te trzy drzewa; w dziupli tego, rośnie w środku, jest mieszkanie moje i moich sióstr. - A wiele ty masz sióstr? - Tyle, ile jest na niebie gwiazd. - A ile jest gwiazd? - Tyle, ile pszczół. Gwiazdy to są pszczoły Pana Boga i zbierają miód na łące nieba. Ale żegnajcie mi! Nie mam czasu... Przed zachodem słońca muszę jeszcze sto dziewięć razy odbyć drogę do ula i z powrotem. - Szczęśliwej drogi - zawołał Placek. - Powinieneś wykrzyknąć to sto dziewięć razy - brzęknęła pszczoła i jak złota okruszyna zginęła w słonecznej mgle. Jacek spojrzał na Placka i mrugnął wesoło: - Placku - rzekł - będziemy mieli miód! - Placek powinien być z miodem, jeśli mam się uczciwie nazywać - rzekł Placek. - Chodźmy czym prędzej do mieszkania pszczoły. - Głupie to jest stworzenie - śmiał się Jacek - gdybym miał w domu miód, nie powiedziałbym tego nikomu, ale te wszystkie pracujące stworzenia są naiwne i łatwowierne. Pobiegli wesoło do trzech drzew, obejrzeli je starannie i w jednym z nich ujrzeli w rozwidleniu konarów czarny otwór, przy którym brzękliwy i nieustanny odbywał się ruch. Setki pszczół mijało się w locie; te, które wlatywały do ula, leciały lotem ciężkim, wylatujące zaś jak gdyby na lekkich płynęły skrzydłach. - Bardzo to jest zabawne - rzekł Jacek. - To są śmieszne stworzenia. - Ale spośród pracujących jedyne roztropne, bo przygotowały dla nas miód. Nigdy nie jadłem miodu, słyszałem jednak o nim wiele dobrego. Właź, Placek! Jazda! Placek tak drżał z radości, że wdrapał się na drzewo jak wiewiórka. - Wsadź tam rękę i wyciągaj miód! - Zrobione! - wołał z góry Placek. - Ratunku! - Czego się drzesz? - Ratunku! - ryczał Placek, padając jak gruszka na ziemię. - Co ci się... - zaczai mówić Jacek niespokojnie, ale nie skończył, bo zawył, jakby sam Patałłach nie potrafił. Porwali się do ucieczki, ale nad nimi i dookoła nich brzęczał rój pszczół w wielkim, straszliwym i sprawiedliwym gniewie; zapamiętały się i cięły, gdzie się dało. Bzykały i szemrały atakując ich głowy, te zaś, które z powodu zbytniego tłoku nie mogły się do nich dostać, uważały, że ręce i bose nogi nie są też najgorszym terenem do bitewnych operacji, a jeśli idzie o stopień wykształcenia, to i głowy, i nogi na tej samej stały wysokości. Jacek i Placek darli się wniebogłosy; napad mrówek był zaledwie zabawką wobec napadu tej rozgniewanej chmury fabrykantów miodu. Potężny to był wróg i w gniewie zapamiętały, zajadły i bitny. Widać, że praca dodaje takich sił do walki i do obrony tego, co się w trudzie wypracowało. Łatwo to było spostrzec każdemu, ale ani Jacek, ani Placek nie mieli czasu do rozważań, pragnęli tylko uciec z życiem. Żal było patrzeć na tę nierówną walkę, któż jednak miał się nad nimi użalić, choć płacz ich i narzekanie jazgotliwe słychać było na dziesięć mil dookoła. - Ratunku! - krzyczał Jacek. - O matko!... - płakał z wielkim szlochem Placek. Zaledwie wezwał matki, zdawało im się, że słyszą głos. - Do mnie! do mnie! - wołał ktoś ku nim, ktoś kogo nie widzieli, bo oczy mieli zapuchłe. Biegli jednak ku temu głosowi, z trudem i ostatkiem sił, bo ciała mieli poranione i pokłute, i czuli, że brzękną i przedziwnie tyją. Potoczyli się jak bezwładne kule z jakiegoś wzgórza i poczuli, że ktoś ich chwycił w ramiona. Otwarli z wysiłkiem oczy i patrząc jak przez szparki, ujrzeli, że są w małym brzozowym gaju i że jakiś staruszek, chroniąc ich od pszczół, przemawia do straszliwych owadów słodkim głosem. Pszczoły huczały, wciąż gniewnie i niespokojnie, lecz coraz ciszej, jakby je ukoił ten dobry głos. Staruszek mówił śpiewnie: - Odlećcie, odlećcie już, siostry moje. Kwiaty pachną i nie czas na wojnę... Ci chłopcy nie chcieli wam uczynić krzywdy, ale młode to i lekkomyślne... Uspokójcie się, siostrzyczki, i zgaście swój gniew... No, cicho już, cicho!... Wracajcie do domu, bo królowa się niepokoi... Patrzcie, jak strasznie pocięci są ci chłopcy. Już dość, już dość! Nigdy nie należy karać śmiercią... Cicho, cicho, cicho... Niech wam kwiaty pachną, niech się czerwienią i błękitnią... Ludu pracowity, odlatuj, odlatuj... Kiedy tak mówił, jak gdyby śpiewał starodawną pieśń, coraz ciszej czyniło się dookoła, a po dłuższej chwili nie widać było ani jednej pszczoły. Chłopcy siedzieli, wciąż jeszcze przerażeni, rękoma wodząc po swoich nabrzmiałych twarzach; chudzi dotąd, teraz wyglądali jak dwa księżyce w pełni albo jak owe kukły, które dzieci robią z okrągłych arbuzów. Całe ciało gorzało, jakby przypiekane ogniem, tylko łzy strumieniem płynące przynosiły im niejaką ulgę, chłodząc rozpalone twarze. Staruszeczek szybko się uwijając narwał wiele ziół i ich sokiem natarł im miejsca spuchnięte, co im bardzo pomogło. Nakarmił ich i napoił, pocieszył dobrymi słowami, potem rzekł: - Wielkie to szczęście, że was pszczoły na śmierć nie zagryzły. Wiedziałem, że są straszne w słusznym gniewie, nigdy jednak w takiej nie widziałem ich furii. Dziwna to jednak rzecz! Byłbym wam dawno przyszedł z pomocą, bo mam nad nimi władzę, niczego jednak nie widziałem ani nie słyszałem. Nagle ktoś krzyknął: "matko" - i to słowo zagrzmiało wielkim głosem, tak że się obudziłem z głębokiego zamyślenia i pobiegłem do was z raturikiem. Który z was, chłopcy moi, wołał matki? Żaden mu nie odpowiedział, a staruszek mówił w zamyśleniu: - Dobrze ten uczynił, gdyż jest to niezmierne zaklęcie. Wasza matka was ocaliła, dzieci moje. Ale ułóżcie się teraz w mojej chatce na spoczynek. Obok jest źródełko przeczyste i cieniste drzewa. Wziął ich za ręce i zbiedzonych zawiódł do szałasu, jaki sobie klecą pasterze, ułożył ich do snu, sam zaś poszedł noc spędzić pod drzewami. Chłopcy, od których odleciały pszczoły, ale od których strach dotąd nie chciał odlecieć, nie mogli zasnąć, rozmyślając nad swoją złą przygodą. Poprzysięgli pszczołom zemstę, nie wiedząc, jak jej dokonać. Przypominał im groźne owady ciągły ból i ustawiczne pieczenie; sklęsły im cokolwiek twarze, leczone sokiem ziół, ale jeden na drugiego nie mógł patrzeć bez zdumienia; Jacek nie poznawał pyzatego na gębie Placka, nagle zgrubiały Placek dziwił się, że chudy Jacek stał się opasły i gruby. Wciąż mieli takie uczucie, jakby im ktoś nalał za skórę płynnego ognia. W sercach ich wciąż się burzył gniew i tak gotował jak woda w garnku, bulgocąc i szumiąc. Leżeli długo w bolesnym i piekącym milczeniu; wreszcie szepnął Jacek: - Słuchaj no, Placek, co ten stary bredził o tym, że nas ocaliła nasza matka? - Gadał coś podobnego - odrzekł Placek - ale, widać, uszy mi spuchły, więc niedobrze słyszałem. - On chyba sam nie wie, co mówi - szepnął powoli Jacek, jakby się namyślając - bo jakże nas mogła uratować matka, która jest o sto mil stąd. - I ja tak myślę. Ten stary jest śmieszny! - Śmieszny on nie jest, ja myślę, że jest to raczej zły i przewrotny człowiek. - Przecież nas wyratował... - Tak, ale dlaczego pszczoły, które chciały nas zamordować, jego natychmiast usłuchały? Może on jest z nimi w zmowie? - Ciszej mów, żeby nas nie usłyszał. Poczekaj, zobaczę, czy już usnął. Rozchylił ostrożnie gałęzie tworzące ścianę szałasu i spojrzał na polanę. Księżyc świecił jasno i srebrzyście. Rozparł się szeroko wśród dwóch brzóz i tak wyglądał jak dziwny ptak, co przysiadł w podróży na gałęziach. Jasno było jak w dzień, tylko stokroć piękniej. Noc była jakby zaczarowana, mieniąca się i połyskująca srebrem i złotem; strumień był ze srebra, drzewa były srebrzyste, mchy błyszczały, jakby były uczynione ze srebra, a w powietrzu jakby drżał złocisty pył. Tak bardzo było cicho, że słychać było drżenie brzozowych listków i cichuteńki ich szelest, choć najlżejszego nie było powiewu, ale brzozy, widać, kąpały się w miesięcznej, srebrnej wodzie z lubością i drżeniem zachwytu. Placek patrzył opuchniętymi oczyma i nic nie widział przez dłuższą chwilę, bo mu się zaczęły majaczyć srebrne cienie. Musiał jednak dojrzeć coś dziwnego, bo chwycił Jacka za rękaw i pociągnął silnie. - Jacku! - szepnął z trwogą i zdumieniem. - Co się stało? - zapytał cicho Jacek. - Oczom własnym nie wierzę! - mówił Placek Spojrzyj tylko! Rozchylili szerzej gałęzie i patrzyli bez słowa. Na polanie, pełnej blasków, na srebrnym pniu po umarłej brzozie siedział staruszek w srebrnym łachmanie i ze srebrną brodą. Księżyc tak wszystko wysrebrzył, że powietrze lśniło migotliwym, drżącym, ślicznym blaskiem. Przed starym człowiekiem przysiadł na zadzie ogromny wilk, łapy ku niemu wyciągnął i patrzył mu żebrzącym wzrokiem w oczy, a stary człowiek, cicho i łagodnie przemawiając, wyciskał na wilczą łapę, widać zranioną, sok z ziół. Pogładził potem wilka po kosmatym łbie, a wilk polizał go językiem po ręce, po czym jak duch cicho i bez szelestu zniknął wśród drzew. - To czarownik! - szepnął Jacek. - Boję się! - kłapnął zębami Placek. - Nie bój się, przecie nas jest dwóch... - Patrz, patrz, co to idzie? Z drugiej strony wtoczyła się do brzozowego gaju ogromna bryła mięsa. Zwierz olbrzymi szedł na dwóch łapach ku staremu człowiekowi, kosmaty i kudłaty. To niedźwiedź! - szepnął Jacek. - Coraz bardziej się boję! - kłapał Placek. Potężny zwierz podszedł do siwego człowieka, przysiadł przed nim i coś mruczał. Człowiek patrzył na niego pilnie, potem rzekł: - Ostatni raz cię poratuję, bo widzę, że znowu masz miód na pysku. Znowu narobiłeś szkody pracowitym pszczołom. Zapomniałeś, żeś mi przyrzekł nie kraść miodu. Och, niedźwiedziu, nic dobrego z ciebie nie wyrośnie! Niedźwiedź mruczał bardzo pokornie i pochylił łeb, zapewne zawstydzony. Stary człowiek zaczął mu z kudłów wydzierać osty i ciernie, dobrotliwym głosem narzekając: - Włóczysz się nie wiadomo kędy, nie pilnujesz skóry, a potem ja muszę ciężko pracować. Nie płacz teraz i nie przepraszaj... No, no, dość tego: wiesz, że nie lubię, jak się tak mażesz; lepiej, abyś przedtem pomyślał, a potem nie płakał niż odwrotnie. O biedaku, jakże sobie wydarłeś skórę... Ale już dobrze, dobrze. Nie całuj mi ręki, bo mnie oblepisz miodem, śmieszny niedźwiedziu. Idź już, idź! Jeszcze muszę opatrzyć wiewiórkę, która sobie zwichnęła nogę, i pocieszyć sarnę, która od wczoraj płacze, bo jej orzeł porwał dziecko. Gdybyś go gdzie spotkał, powiedz mu, niech mi się nie pokazuje na oczy... Teraz idź! Ach, wywrócisz mnie, bo jesteś nieco za ciężki na pieszczoty! Niedźwiedź pochylił wielki swój łeb i widać chciał polizać człowieka po nogach, bo się staruszek zaczął opędzać, śmiejąc się głośno. W świetle miesiąca nawet ten śmiech stał się srebrny. Zwierz potoczył się potem, wielki jak stóg siana, drogą, którą przedtem przebiegł wilk. Chłopcy patrzyli z zastrachanym zdumieniem. Widzieli, jak przykucnęła z trudem wiewiórka, widzieli w świetle miesiąca wielkie i takie serdeczne, jakby ludzkie łzy nieszczęśliwej sarny, słyszeli narzekania jakiegoś zabiedzonego psa, który ginął z głodu, i rzewne skargi innych rozmaitych zwierząt, które przybiegły tu, jak do dobrego lekarza, po radę i pociechę. Późno w nocy dopiero staruszeczek, ułożywszy się na mchach srebrzystych, słodko usnął. Chłopcy nie spali, lecz zbliżywszy ku sobie nakrapiane z przyrodzenia, a przez pszczoły pocętkowane twarze, długo ze sobą szeptali. Wreszcie rzekł Jacek, jak gdyby coś postanowił: - Doskonale! Zamieszkamy w tej chałupince i przepędzimy tu lato. Musimy odpocząć i nabrać sił po tych wszystkich nieszczęściach, które nas spotkały. Mamy mieszkanie, las i wodę. - A co będzie z pożywieniem? - zapytał Placek. - Pożywienie łatwo dostaniemy, bo przede wszystkim każemy pracować temu staremu człowiekowi: będzie dla nas szukał jagód i owoców. - A jeżeli nie zechce? - Niechby spróbował nie chcieć. On jest jeden, a nas jest, dwóch, on ledwie włóczy ze starości nogami, a my jesteśmy silni. Musi pracować! - Tak, ale niewielka to zabawa jeść tylko jagody i owoce! - Nie bój się, Placek, będzie i mięso! - Skąd tu można wydostać mięsa? - Już o tym pomyślałem. Na pierwsze danie pójdzie kulawa wiewiórka, a potem zabijemy tę rozpłakaną sarnę. Najłatwiej ją będzie uderzyć kamieniem w głowę, kiedy położy łeb na kolanach starego człowieka. - A kiedyż to się wszystko stanie? - Zaraz jutro! Zrobimy tak... Zaczął znowu szeptać pochyliwszy się nad uchem Placka, który się uśmiechał z zadowoleniem. Zasnęli potem i długo spali. Słońce już przewędrowało kawał nieba, kiedy się obudzili, cokolwiek już chudsi i mniej obrzękli. W tejże chwili, jak gdyby usłyszawszy szelest w chatce, zjawił się staruszek, przywitał ich wesoło, zapytał o zdrowie i rzekł: - Chodźcie ze mną, chłopcy mili, napijecie się wody ze źródła, a potem pójdziemy zbierać poziomki. Pan Bóg, który mnie samego dotąd karmił, nakarmi nas trzech. Chłopcy spojrzeli na niego ponuro, a Placek rzekł: - Chętnie najpijemy się wody i zjemy poziomki, ale nie chce się nam chodzić. Ty pójdziesz sam i przyniesiesz nam co trzeba. - Uczynię to - rzekł łagodnie staruszek - jeżeli jesteście zmęczeni. - Nie jesteśmy zmęczeni, a ty będziesz to czynił codziennie, jak długo nam się będzie podobało. Odtąd nie będziesz mieszkał w tej dziurawej chatce, bo my ją zajmiemy dla siebie, a ty za to naprawisz jej dach! - A gdzie ja będę spał? Chętnie się z wami podzielę wszystkim, mogę nawet spać w lesie w pogodne noce, cóż jednak uczynię w noce burzliwe i niepogodne? - Czyń, co ci się podoba! My postanowiliśmy nie pracować i nic nas nie obchodzi. Idź natychmiast po jedzenie, a potem znajdź sobie legowisko... - Dzieci moje... - zaczął mówić staruszek. - Nie mów tyle - krzyknął Jacek - nudzisz nas i niecierpliwisz! - Na Boga! - rzekł staruszek zdumiony. - Czy jest to możliwe, abyście mieli takie niewdzięczne serca? Gdyby się matka wasza dowiedziała o tym... - Zamilknij! - krzyknęli oni dzikimi głosami. - Ach, boli was wspomnienie matki? Jeszcze jest w was iskierka... Chłopcy porwali się, czerwoni z gniewu, a Jacek chwycił kamień i krzyknął: - Rzucę w ciebie tym kamieniem, jeśli natychmiast nie odejdziesz i nie spełnisz tego, cośmy ci rozkazali! Precz z moich oczu! Stary człowiek spojrzał na niego spojrzeniem długim i smutnym. Westchnął potem ciężko, a w jego oczach ukazały się wielkie łzy. - Odchodzę - rzekł słodko - niech wam Bóg przebaczy. Powlókł się ciężkim krokiem i usiadł nie opodal na kłodzie. Wtedy Placek zawołał: - Ten las od dzisiaj do nas należy! Nie masz prawa siadać w jego cieniu, wynoś się stąd i pamiętaj, abyś przyniósł jedzenie! Stary człowiek powstał i odszedł powoli. Wyszedł z lasku i znękany bardzo usiadł na kamieniu w szczerym polu, gdzie słońce piekło i gdzie żadnej przed nim nie było ochrony. - Cha! cha! - śmiał się Jacek. - Mamy własny dom i własny las, a ten stary uwędzi się na słońcu! Legli w szałasie i cieszyli się hałaśliwie. Nagle oczy rozszerzyły się im z wielkiego przerażenia, stało się bowiem coś takiego, co się nie zdarzyło od początku świata. Dzień był ciepły, pogodny i bezwietrzny; wtem zawiał potężny wiatr, drzewa boleśnie zaszumiały, a potem poruszyła się ziemia i drzewa zaczęły poruszać się, i cały las zaczai iść przed siebie; brzozy szły, jak ubrane dziewczęta idą w procesji, dąb szedł posuwiście, a krzaki biegły szybko jak dzieci. Chłopcy patrzyli w obłąkanym strachu, jak ich drzewa mijają i idą, idą, idą... aż doszły tam, gdzie na kamieniu siedział uśmiechnięty i jakby wcale nie zdziwiony stary człowiek. Wtedy go otoczyły leśnym kręgiem, białą brzozową gromadą i przystanęły, zwieszając ponad nim gałęzie, aby go nakryć chłodnym cieniem, a krzaki łasiły się u jego stóp. W chwilę potem źródło, z którego wypływał wesoły strumień, znikło, tak jakby się zapadło w ziemię, a strumień zaczai się wić zygzakiem, jak srebrny wąż, i począł wędrować za lasem. Po niedługim czasie źródełko wychynęło spod ziemi tuż przed siwym człowiekiem, strumyk się z nim połączył i wszystko było jak dawniej. Tam zaś, gdzie przed godziną jeszcze był las, na gołym łysym polu stała chatka, a przed nią Jacek i Placek rozszerzonymi oczyma patrzyli na zdarzone cuda. Skamienieli, stali bez ruchu i nie widzieli, że gdzieś z oddali wielkimi krokami zdąża niedźwiedź. Ujrzeli go wtedy dopiero, kiedy ich owionął jego gorący oddech, jak żar z piekarskiego pieca/ Nie mogli nawet krzyknąć, bo brakło im oddechu. Ujrzeli własną śmierć. Niedźwiedź, ryknąwszy z gniewu, porwał ich w objęcia i już miał ich zdusić śmiertelnym uściskiem, kiedy nagle rozległ się nadspodziewanie donośny głos: - Nie zabijaj! To staruszek, dojrzawszy z lasu, co się dzieje, prosił wielkim głosem o litość dla tych, co nie znali litości. Niedźwiedź mruknął niechętnie, wahał się przez chwilę, a potem odrzucił ich od siebie jak ulęgałki, ze wstrętem i obrzydzeniem. Chłopcy potoczyli się daleko, ledwie żywi. Bladzi jak płótno patrzyli, jak niedźwiedź, mocno wparłszy się w ziemię tylnymi łapami, objął przednimi szałas, podniósł go z ziemi i niósł lekko, aż go przyniósł do lasu i postawił przed starym człowiekiem. Potem przypadł do jego nóg i zaczai je lizać pokornie. A staruszek położył drżącą rękę na jego straszliwym łbie i gładził go, cudownie uśmiechnięty. dla dzieci z klas I-III (6-9 lat), dla dzieci z klas IV-VI (10-12 lat) Liczba stron. 244. 12, 00 zł. 22,95 zł z dostawą. Produkt: O dwóch takich, co ukradli księżyc Kornel Makuszyński. dostawa we wtorek.
Przedstawienia w Teatrze Rampa stawiają bardzo wysoko poprzeczkę pozostałym teatralnym produkcjom dla dzieci i młodzieży. Są dopracowane w każdym calu. Jeśli do adaptacji powieści, czy scenariusza bierze się pan Cezary Domagała, to można spodziewać się kolejnego fantastycznego wydarzenia. Tak też jest i w tym przypadku. „O dwóch takich..." ma wszystko czego potrzeba przedstawieniu dla dzieci: wartką akcję, wesołych bohaterów, wpadającą w ucho muzykę oraz scenografię, która dopełnia całości a nie odwraca uwagi. Nawet program teatralny w postaci pięknie wydanego folderu z dołączoną płytą z piosenkami przestał być niepotrzebnym gadżetem, na który nie warto wydać nawet złotówki.  Czy wiecie, że Teatr Rampa z sukcesem przygotowuje przedstawienia dla dzieci i młodzieży już od 15 lat? Premiera „O dwóch takich..." w Teatrze Rampa odbyła się w Międzynarodowym Dniu Teatru 27 marca 2015 roku. Kiedy tylko nadarzyła się okazja kupienia biletów skorzystałam z niej i moje dzieci po raz kolejny mogły uczestniczyć w przygodach teatralnych bohaterów.  Kornel Makuszyński mawiał, że „nie ma ludzi złych, są tylko nieszczęśliwi" i tacy są bohaterowie jego bajek. Zmieniają się pod wpływem przyjaźni i miłości, pokonują trudności i wychodzą cało z opresji. „Panna z mokrą głową", O dwóch takich, co ukradli księżyc", „Awantura o Basię", „Szaleństwa panny Ewy" „Przyjaciel Wesołego Diabła" to cudowna kraina „uśmiechniętych książek". Są piękne, mądre, pełne uniwersalnych wartości ale napisane wiele lat temu stawiają wysokie wymagania współczesnym twórcom przedstawień i filmów. Jak bowiem dostosować powieść do współczesnych realiów, żeby nie zniechęcić tak wymagającej publiczności jak dzieci i młodzież, a jednocześnie, żeby nie zatracić charakteru oryginału.  Na te pytanie znają odpowiedź Cezary Domagała wraz z kompozytorem Tomaszem Bajerskim. Stworzyli muzyczny spektakl familijny o przygodach niesfornych, a nawet złośliwych bliźniaków z „miasteczka o skromnej nazwie Zapiecek", którzy opuścili rodzinne strony w poszukiwaniu bogactwa i szczęścia niezwiązanego jednak z żadną uczciwą pracą. Przedstawienie bawi i uczy pokazując, co w życiu tak naprawdę jest ważne. Pójście na skróty nie przynosi pokładanych nadzieli, bycie dobrym i szlachetnym człowiekiem, choć nie zawsze jest modne, to w efekcie zawsze jest w cenie.  W bajkach, kiedy zejdzie się z właściwej ścieżki, los daje drugą szansę by na nią wrócić. I jak się nad tym zastanowić to czy w życiu nie jest podobnie? Tylko czy zawsze tę szansę potrafimy dostrzec i wykorzystać.  Przedstawienie okraszone zostało 23 mądrymi i zabawnymi piosenkami, z których na pewno dumny byłby pan Makuszyński. Moje dzieci nucą je do dziś.  Polecam gorąco!
Współczesna, pełna muzyki inscenizacja znanej powieści Kornela Makuszyńskiego o dwóch niegrzecznych i leniwych braciach, którzy swoim zachowaniem zatruwają życie rodziny i rodzinnej wsi. Jacek i Placek, bo tak nazywają się bliźniacy, spędzają całe dnie na wygłupach, leniuchowaniu, dokuczaniu innym a nawet na kradzieżach….
Właśnie obchodzą pięćdziesiątkę! Gdy się pokazywali w telewizorze, pustoszały podwórka. Ich przygody obejrzał miliard ludzi. W 1997 roku wygrali ogólnopolski ranking na dobranockę wszechczasów, pokonując wszystkie rysunkowe stworki Disneya. Bolek i Lolek wchodzą w wiek dojrzały, właśnie stuknęła im pięćdziesiątka. Stuknęła ona także ich rówieśnikom, którzy wychowali się na tych bajkach, podobnie jak wiele następnych pokoleń. Złóżmy Bolkowi i Lolkowi w prezencie ten tekst o ich rysunkowym losie, dopisując kilka alternatywnych scenariuszy ich życiorysu - dla hecy, ale przecie i dla strzał z kuszyRoman Nehrebecki, pierwowzór Lolka (tego mniejszego i grubszego), ma już pewnie dosyć powtarzania każdemu historii o tym, jak to się zaczęło. A zaczęło się od kuszy, którą Władysław Nehrebecki, współtwórca Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku Białej zmajstrował kiedyś swoim synom: Jankowi i Romkowi. Kusza jak to kusza - kusi. Żeby wycelować z niej na przykład w okno sąsiada. Zrobił to Janek, starszy, wyższy i chudszy. Brzdęk. Awantura. Nahrebecki zapłacił za wstawienie nowej szyby i przeprosił sąsiadów, a potem przeniósł tę przygodę na ekran, jeszcze mocniej podkreślając ołówkiem fizyczne i charakterologiczne różnice między swoimi synami. Film nosił tytuł "Kusza", a strzał z niej trafił w dziesiątkę. Historyjka, pokazywana najpierw w kinach jako dodatek przed filmami, wraz z Polską Kroniką Filmową, tak spodobała się widzom, że dokręcono 12 odcinków. Potem cykl wskoczył do telewizji i zdobył jeszcze więcej O obowiązkowo musiałem siedzieć przed telewizorem - wspomina Tomasz Ficoń, dziś rzecznik prezydenta Bielska. - A gdy czasem zdarzało mi się przegapić któryś z odcinków, to z żalu płakałem później w poduszkę. Ciut większą sympatią darzyłem Bolka, bo Lolek sprawiał wrażenie Bolek i Lolek to jeden ze znaków rozpoznawczych naszego miasta, obok popularnego malucha, czyli fiata 126p. Mają tu nawet swój pomnik - mówi prezydent miasta Jacek Krywult. - Ja byłem za stary na ten serial, bo gdy pojawił się pierwszy odcinek, już studiowałem. W akademiku był tylko jeden czarno-biały telewizor. Ale napawał mnie dumą fakt, że kreskówka powstała w moim mieście. Mówiąc o fenomenie Bolka i Lolka trzeba skupić się na tym, że - jak na tamte czasy - to była bardzo dobra animacja, większość przygód była wzięta z codziennego życia, a serial był ozdobiony znakomitą razie Bolek i Lolek nie mają jeszcze w Bielsku-Białej swojej ulicy. Ma ją za to Reksio - bajkowy piesek, który także urodził się w bielskim pierwszaA gdyby Bolka i Lolka pokazać jako tych, których życiowy czas płynął od narodzin tak jak zwyczajnym ludziom? To znaczy - mężczyzn, którym stuka właśnie magiczne 50 lat. Jak ich wmontować we współczesną Polskę? Może tak?Bolek skończył zaoczne studia z marketingu, zapisał się do rządzącej partii i robi karierę w trzech radach nadzorczych spółek skarbu państwa. Kupił sobie terenówkę Dacia Duster i buduje dom pod miastem. Ma dwójkę dzieci, które są już na studiach, oraz żonę, którą zdradza z partyjną stażystką podczas licznych wyjazdowych powiodło się gorzej. Jest starym kawalerem, który próbuje szczęścia na portalach randkowych, ale z kiepskim skutkiem. Stał się jeszcze bardziej pulchny i rozrósł się w pasie, a wrodzona poczciwość - choć raczej wypadałoby powiedzieć "wrysowana" - nie jest cechą, która pomaga w życiu. Klepie więc biedę jako wiejski nauczyciel historii, czeka na przeszczep stawu biodrowego - ma termin na 2019 - i wykłóca się z Bolkiem na fejsbuku o politykę, OFE, Smoleńsk i Okrągły 30-letniaPrzez 23 lata nakręcono ponad 150 odcinków "Bolka i Lolka" i dwa filmy pełnometrażowe, co przy dzisiejszej serialowej nadprodukcji wydaje się nieomal lenistwem. "Wielka podróż Bolka i Lolka" nakręcona w 1977 roku była pierwszym polskim pełnometrażowym filmem animowanym. Ostatnie odcinki nakręcono w 1986 1973 twórcy, bynajmniej nie pod wpływem środowisk feministycznych, wprowadzili Tolę. Pojawiła się w 30 odcinkach, ale bardziej drażniła, niż zaciekawiała. Pewnego dnia więc zniknęła. Ot, tak, jak niewygodni świadkowie w serialu o rodzinie sukces lubi mieć na ogół kilku ojców, zwłaszcza w branży filmowej, po latach doszło do długotrwałego, bo 30-letniego, skomplikowanego procesu o ojcostwo Bolka i Lolka. Procesowali się najpierw Władysław Nehrebecki z Alfredem Ledwigiem i Leszkiem Lorkiem, współautorami rysunkowego wizerunku. A potem ich spadkobiercy. W rezultacie tej kłótni zaprzestano produkcji wizerunek wykorzystywano nadal w komiksach. Córka Władysława Nehrebeckiego z drugiego małżeństwa, Marzena, z obrzydzeniem pisała trzy lata temu na swym blogu, jak odkryła kiedyś rysunki z lat 90., na których Bolkowi dorysowano na głowie modny wtedy koński ogon. Żaliła się też na jednego z żyjących braci - tego, który w bajce był fajtłapowatym Lolkiem - że nigdy nie pokazał jej umowy do praw po ich ojcu i że zbyt skąpo wydzielał jej tantiemy od bajek, a potem całkiem zerwał kontakt."Zarówno moi bracia, jak i moja mama pałali do siebie taką nienawiścią, że żadna współpraca za żadne pieniądze nie wchodziła w grę" - drugaA gdyby rysunkowych braci postarzyć tylko nieznacznie? Na czym by wtedy można oprzeć współczesny scenariusz?Bolek i Lolek kończą studia. Bolek jest informatykiem, Lolek historykiem sztuki. Bolek, bardziej awanturniczy przecież, podejmuje decyzję o wyjeździe z kraju. Ląduje na londyńskim zmywaku w hinduskiej restauracji, której właściciel - Sanjiv Coś Tam Coś Tam - dożywia chłopaka za restauracji przychodzi młoda Polka z tabletem, który się zawiesza. Sanjiv woła na pomoc Bolka. Dziewczyna okazuje się być narzeczoną właściciela firmy informatycznej, też Polaka, który wyjechał na Wyspy i w dwa lata rozkręcił tu biznes, zatrudniający 500 osób. Za dwa dni Bolek dostaje zaproszenie na rozmowę kwalifikacyjną. Za trzy miesiące przeprowadza się do lepszej tym czasie w Polsce Lolek jeździ codziennie autobusem do hipermarketu budowlanego, gdzie wyciąga miesięcznie 1,2 tys. na rękę. Pewnego dnia, cofając wózkiem widłowym, wjeżdża w piramidę puszek z farbami, co zostaje uwiecznione telefonem przez jednego z klientów. Filmik ląduje na Youtube i robi furorę, Lolek staje się gwiazdą narażenie na szwank dobrego imienia firmy zostaje wyrzucony z roboty. Idzie pracować na czarno przy budowie kolejnego marketu, lecz gdy upomina się o wypłatę, właściciel firmy bije go dotkliwie. Chłopak ląduje w szpitalu, ciągną do niego pielgrzymki reporterów; Lolek znów przeżywa swoje medialne pięć dostrzega znaki czasówZ tego, że Bolek i Lolek mają rynkowy potencjał bomby atomowej zdaje sobie sprawę wielu wydawców. Na przykład zacny krakowski "Znak", sprawca odświeżenia wizerunku Bolka i Lolka i właściciel praw do używania tego wizerunku. Zapytana przez nto Marta Konior, dyrektor wydawniczy Znak Emotikon, odpowiada tak:- Wcześniej książeczki z Bolkiem i Lolkiem walały się w koszach z tanią książką, ale nam od trzech lat udaje się windować je coraz wyżej w rankingach. Wydajemy serię "Nowe przygody Bolka i Lolka", a w tym roku daliśmy książce złotą oprawę i dopisaliśmy podtytuł: URODZINY. Na czym polega nasz sukces? Przede wszystkim zapytaliśmy dzieci, co by w tych bajkach chciały zobaczyć. Pokazywaliśmy konkretne rozwiązania, konkretne obrazki i treści, i obserwowaliśmy co taka fatyga? Bywało tak, że rodzic, powodowany ciepłym wspomnieniem młodości, kupował w księgarni książeczkę, ale potem musiał ją wstawić na półkę, bo dziecko nie chciało czytać. Dlaczego?Marta Konior: - Bolek i Lolek jadą w maluchu? Ale przecież nie ma takiego auta? Więc wsadzamy ich do współczesnej hondy. Bolek i Lolek siedzą na wersalce? A co to za dziwny mebel? Więc sadzamy ich na leżance z dostrzegać znaki czasów. Dlatego pani Marta myśli już o kolejnych badaniach, bo tamto pokolenie, które trzy lata temu zachłysnęło się nowymi przygodami Bolka i Lolka, zdążyło już podrosnąć, nauczyło się korzystać ze smartfonów, ma inną wrażliwość. Świat pędzi niczym strzała z kuszy, wypuszczona przez urwisów 50 lat to "złote wydanie" nowych przygód Bolka i Lolka uświetnili swoimi piórami tacy krakowscy autorzy jak Wojciech Bonowicz, Bronisław Maj czy Jerzy Illg, dotychczas mierzący się literacko - na przykład na łamach "Tygodnika Powszechnego" - z udręką istnienia czy dylematami trzeciaAlbo nie kombinujmy z wiekiem chłopców, niech będzie po bajkowemu - że się nie starzeją. Jak dziś mogliby zaistnieć we współczesnej Polsce? Najlepiej wystąpić w którymś z kolejna edycja programu "Mam talent". Bolek i Lolek wychodzą na scenę, poklepywani przez Marcina Prokopa i Szymona Hołownię. Występują zaraz po fakirze, bezlitośnie wyśmianym przez Agnieszkę to człowiek-orkiestra, gra na kombajnie skonstruowanym z akordeonu, perkusji i harmonijki ustnej. A Bolek do tej muzyki wygina śmiało jest zachwycone. Agustin Egurolla patrzy na Bolka zauroczony, Małgorzacie Foremniak kapią z oczu łzy wzruszenia, a Agnieszka Chylińska krzyczy na koniec występu: Zaje... (pipkanie)…ście!!!!!!!!!!!!!!!!Chłopcy ruszają w trasę koncertową po Polsce. Występują w remizach i salach kultury, a raz nawet w rezydencji pewnego lokalnego gangstera. Fotografują się też z nimi GÓRNIAK, Nowa Trybuna Opolska Tytuł. O dwóch takich, co ukradli księżyc. Wykonawca wg wydawcy. Lady Pank. Wydawca. Digiton. Rok wydania. 1993. Nośnik. CD. Czas trwania. 1:12:59. Nr katalogowy
Pozostałe ogłoszenia Znaleziono 64 816 ogłoszeń Znaleziono 64 816 ogłoszeń Twoje ogłoszenie na górze listy? Wyróżnij! Sprzedam dwie bluzki Bluzki i koszule » Bluzki 30 zł Świdnica dzisiaj 09:00 Dwie sukienki w super cenie Ubranka dla dziewczynek » Sukienki 20 zł Karlino dzisiaj 09:00 Spodnie dwie pary za 30 zł rozmiar M Spodnie » Klasyczne spodnie 30 zł Do negocjacji Kraków, Podgórze dzisiaj 09:00 Spodnie w kwiaty s 36 h&m dwie pary Spodnie » Klasyczne spodnie 20 zł Nysa dzisiaj 08:59 Fiat 500 Idealny Stan Dwa komplet koł Klimatyzacja Możliwa Zamiana Samochody osobowe » Fiat 28 900 zł Do negocjacji Nysa dzisiaj 08:59 Trampki na rzep rozm 32. Dwie pary Dla Dzieci » Buciki 10 zł Kwidzyn dzisiaj 08:59 Zasłona dwie sztuki komplet gotowe Wystrój okien » Zasłony 40 zł Mielec dzisiaj 08:59 Dwie lampki nocne dziecinne Dla Dzieci » Pozostałe dla dzieci 17 zł Orłowice dzisiaj 08:58 Vilcacora książki dwie jako komplet Książki » Pozostałe 8 zł Pierkowskie dzisiaj 08:58 Rower Romet Tola 16 + boczne kółka + rączka + koszyczek + dwa dzwonki Rowery » Rowery dziecięce 390 zł Do negocjacji Jastrzębie-Zdrój dzisiaj 08:58 Dwa lata wakacji Juliusza Verne Książki » Literatura 15 zł Do negocjacji Starachowice dzisiaj 08:58 Dwa nowe zegarki Zegarki » Zegarki damskie 120 zł Łódź, Górna dzisiaj 08:58 Lampa przemysłowa, porcelanowa, dwie różne lampy !!! Wyposażenie wnętrz » Oświetlenie 20 zł Kalisz dzisiaj 08:58 Dwa T-shirty z długim rękawem H&M Bluzki i koszulki » T-shirty 8 zł Gorzów Wielkopolski dzisiaj 08:58 Torba Fisher Price dwa dodatki Dla Dzieci » Akcesoria dla niemowląt 45 zł Kobylnica dzisiaj 08:57 Dwa wazoniki ceramiczne Sport i Hobby » Kolekcje 10 zł Jelenia Góra, Centrum dzisiaj 08:57 Ciekawa sukienka,dwie warstwy,dzianina Sukienki » Sukienki codzienne 26 zł Kraków, Swoszowice dzisiaj 08:57 Dwa stare masażery do ciala Sport i Hobby » Kolekcje 50 zł Do negocjacji Szczecin, Bukowo dzisiaj 08:57 Sprzedam dwa pluszowe misie księżniczka i marynarz jak nowe Zabawki » Maskotki 10 zł Krosno dzisiaj 08:57 Dwie Felgi stalowe Nissan R15 5x114,3 6JX15CH ET 40 centr 66,1mm Opony i Felgi » Felgi 50 zł Wilczkowice Dolne dzisiaj 08:56 Super Tanio nowy stół szklany z dwoma blatami Meble » Stoły 599 zł Do negocjacji Maszewo dzisiaj 08:56 Kurtka dwie sztuki rozmiar 110 do 116 Ubranka dla dziewczynek » Kurtki i płaszcze 35 zł Kraków, Podgórze dzisiaj 08:55 Koszule dwie w cenie jednej 128 Ubranka dla chłopców » Koszule 20 zł Swarzędz dzisiaj 08:55 Super pociąg drewniany z dwoma wagonami Zabawki » Kolejki 79 zł Olkusz dzisiaj 08:55 trzy książeczki w cenie dwóch Zabawki » Pozostałe 10 zł Olsztyn dzisiaj 08:55 Dwie koszulki 146/152 (10-12 lat) Bluzki i koszulki » T-shirty 16 zł Do negocjacji Ząbki dzisiaj 08:54 Raz dwa trzy, tetaz my - klasa 1 - podręczniki Książki » Podręczniki szkolne 25 zł Ostrowiec Świętokrzyski dzisiaj 08:54 Dwie śliczne myszki maskotki Zabawki » Maskotki 20 zł Mińsk Mazowiecki dzisiaj 08:53 Komplet dwóch sof w szarej tkaninie / 254810 Meble » Sofy i kanapy 2 480 zł Wysoka dzisiaj 08:52 Dwie grzechotki dla Pani z olx Zabawki » Zabawki dla niemowląt 5 zł Częstochowa, Śródmieście dzisiaj 08:51 Sprzedam dwie sukienki rozmiar 80 Ubranka dla dziewczynek » Sukienki 24 zł Do negocjacji Kraków, Krowodrza dzisiaj 08:51 Zestaw dla chłopca: spodnie DAKAR + dwie bluzki polo COOLCLUB 140 Ubranka dla chłopców » Komplety 45 zł Oborniki dzisiaj 08:51 Stół dwie ławy i dwa krzesła komplet ogrodowy bawarski Meble ogrodowe » Krzesła 1 350 zł Rabka-Zdrój dzisiaj 08:51 Książka i Dwie Kolorowanki Książki » Dla dzieci 22 zł Kobylnica dzisiaj 08:51 Dwie pary spodenek . Rezerwacja Ubrania męskie » Szorty 75 zł Pszczyna dzisiaj 08:50 Beczki 150litrów plastikowe na dwa korki z atestami spożywczymi Dom i Ogród » Pozostałe dom i ogród 40 zł Brzesko dzisiaj 08:50 Beczki 120 litrów na dwa korki na olej ropę Wyposażenie wnętrz » Woski i olejki 40 zł Brzesko dzisiaj 08:50 Dwie szare poduszki na krzesła Wyposażenie wnętrz » Pozostałe 10 zł Krynica-Zdrój dzisiaj 08:50 Żyrandol , lampa wisząca + dwa kinkiety Wyposażenie wnętrz » Oświetlenie 50 zł Koszalin dzisiaj 08:50
Audiobook a O Dwóch Takich co Ukradli Księżyc można u nas kupić już za 39,99 zł. Zapewniamy też łatwość i przejrzystość w dokonywaniu zakupów. Wszystkie ceny produktów są wyraźnie wyświetlane na naszej stronie, a każdy produkt jest opisany w pełni i zawiera informacje na temat specyfikacji i cech produktu.

Dramat Jarosława Kaczyńskiego. Brali go za dziewczynkę! 12 listopada 1962 r. odbyła się premiera filmu „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, adaptacji znanej powieści fantastycznej Kornela Makuszyńskiego. Obraz był kinowym przebojem, a z odtwarzających główne role Jacka i Placka braci Kaczyńskich zrobił gwiazdy, za którymi rówieśnicy nie przepadali na podwórku, bo zazdrościli im się sławy. Jarosław Kaczyński długo się bał, że ten film to szczyt jego dorobku życiowego, że już więcej w życiu nie zdziała... Zdradził też, że do roli bracia musieli nosić długie włosy i przez to brano ich... za dziewczynki! „Kiedyś na strzelnicy w Łodzi jeden chłopiec wyśmiewał innego, że nie wyciska na siłomierzu więcej niż dziewczyna – czyli ja” - wspominał w wywiadzie-rzece „O dwóch takich... Alfabet braci Kaczyńskich”. Z kolei Lech Kaczyński, co może zaskakiwać, właśnie za sprawą tego filmu postanowił zostać politykiem!

Zobacz O dwóch takich co ukradli księżyc K.Makuszyński w najniższych cenach na Allegro.pl. Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów i 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji.

Naukowcy rozwiązali zagadkę braku skalno-lodowych pierścieni Jowisza. Sprawie przyjrzał się zespół astrofizyków pod kierownictwem profesora Stephena Kane'a z Uniwersytetu Kalifornijskiego. Wyniki badania mają zostać wkrótce opublikowane w periodyku naukowym "Planetary Science"Od dawna zastanawiało nas, dlaczego Jowisz nie ma niesamowitych pierścieni, które zawstydziłyby te Saturna. Gdyby Jowisz posiadał pierścienie, wydawałyby się nam jeszcze jaśniejsze, ponieważ planeta ta jest bliżej Ziemi niż Saturn – podkreśla profesor odkryli przyczynę braku pierścieni Jowisza. Winne są cztery księżyceOkazuje się, że powód braku ogromnych pierścieni Jowisza jest stosunkowo prosty. Naukowcy przeprowadzili symulację komputerową, która wykazała, że planeta nie posiada ogromnych pierścieni, ponieważ ich formowaniu zapobiegają jej cztery główne księżyce: Ganimedes, Europa, Io oraz że galileuszowe księżyce Jowisza, z których jeden – Ganimedes – jest największym księżycem w naszym Układzie Słonecznym, bardzo szybko zniszczyłyby wszelkie duże pierścienie, które mogłyby się uformować. Wokół masywnych planet często powstają się sporych rozmiarów księżyce, co uniemożliwia im posiadanie ogromnych pierścieni – podkreśla się, że największa planeta Układu Słonecznego posiada mniejsze pierścienie, podobnie jak Neptun i Uran. Są one jednak trudne do zauważenia przy pomocy tradycyjnych teleskopów. Słabo widać je nawet na najnowszych fotografiach wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Jamesa mieliśmy potwierdzenia, że faktycznie istnieją, dopóki nie minęła ich sonda kosmiczna Voyager. Wcześniej zakładaliśmy, że tam są, ale nie mogliśmy ich zobaczyć – relacjonuje profesor Kane."Pierścienie są dla nas niczym ślady krwi na miejscu zbrodni"Badacze podkreślają, że pierścienie formujące się wokół planet są bardzo interesującym zjawiskiem z naukowego punktu widzenia. Istnieją przypuszczenia, że pierścienie wokół Urana powstały w wyniku jego zderzenia z innym ciałem nas, astronomów, pierścienie są niczym ślady krwi na miejscu zbrodni. Pierścienie gigantycznych planet stanowią dowód na to, że musiało w tym miejscu dojść wcześniej do jakiejś katastrofy – podsumowuje profesor także: Jasny błysk na Jowiszu. Tajemniczy obiekt uderzył w planetęOceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze przykre, że nie ma tych i widz...3 dni temuOkazuje się, że największa planeta Układu Słonecznego posiada mniejsze pierścienie, podobnie jak Neptun i Uran. Są one jednak trudne do zauważenia przy pomocy tradycyjnych teleskopów. Słabo widać je nawet na najnowszych fotografiach wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba. ja to przepraszam a teleskop webba został zbudowany i wysłany w przestrzen zeby co ogladał najblizsze otoczenie Ziemi? Ksiezyc czy po to aby zaglądał w kosmos tak daleko w przeszłosc jak tylko pozwoli na to piosenkarka karin park odpisała mi na fb ,że ziemia jest płaska, mam z tego dowód w galerii dowodów na deviantart Jon Hukh oraz na fbCzy Amerykany byli na Ksiezycu?Polacy ukradli 🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣,,Naukowcy,,, ,,specjaliści,,,autorytety,,...kolejne spekulacje ujęte w ,,mądre,,słowa. Przyjdą następni, ustalą co innego. Tak na prawdę tylko Sokrates i blondynki mają rację: ,,wiem, że nic nie wiem,,...Ja się zastanawiam, jak Ziemia może być płaska, skoro jest pusta w środku? A może jest i płaska i pusta jednocześnie? No bo przecież jest całkowicie niemożliwe, żeby była kulą - no bo tak się nie godzi ;-)Na której planecie czy pierścieniu czeka nas życie wieczne?Pierścienie mogło ukraść dwóch takich, co ukradli nosi pierścienie a on jest katastrofa. Naukowiec ma rację Obcych na Ziemi nie ma,ale wiem ze po mnie wroca"Wokół masywnych planet formują się sporych rozmiarów księżyce, co uniemożliwia im posiadanie sporych pierścieni". Czyli wokół Saturna, drugiego pod względem masy, nie formują się spore księżyce, albo Saturn nie ma sporych pierścieni, albo Saturn nie jest masywną planetą. Każda opcja przeczy tej tezie. Ziemia jest płaska i Jowisz nie istnieje. To wszystko to opowieści szatana "O dwóch takich, co ukradli księżyc" (POLSAT Film, 10:40) Od lat: 7. Gatunek: film przygodowy. Reżyser: Jan Batory. Ocena: 6/10. Produkcja: Polska. Rok produkcji: 1962. Czas trwania: 80 min. Pełen niezwykłych przygód film z 1962 roku, "O dwóch takich, co ukradli księżyc", stanowi adaptację znanej powieści Kornela Makuszyńskiego. Licytuj: Lady Pank O Dwóch Takich, Co Ukradli Księżyc Winyl i odbierz w mieście Wronki. Szybko i bezpiecznie w najlepszym miejscu dla lokalnych Allegrowiczów. O dwóch takich, co ukradli Olsztyn. "Grzymowicz z Małkowskim tworzą nierozerwalną parę. Olsztyn może być metropolią, ale musi pożegnać obu Panów" Polityka opublikowano: 2021-12-12 10:40:26.351420+01:00; aktualizacja: 2021-12-12 22:02:13.410676+01:00 .
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/251
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/912
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/948
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/828
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/422
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/864
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/856
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/396
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/996
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/629
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/125
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/113
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/251
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/933
  • 31pt9mzxvr.pages.dev/788
  • dla dwóch takich co ukradli serce